تقویت هاله با نزدیک شدن به خداوند
ارتباط گرفتن با خداوند از اصلی ترین راههای تقویت هاله ست.
این ارتباط میتونه به هر شکلی باشه .در هر دین و ایینی یا حتی کسی که از روی نااگاهی بدون پیروی از یک دین اسمانی با خداوند ارتباط بگیره هم از اثار این ارتباط بهره مند خواهد شد.نورانیته اصطلاحی بین مردم هم بیشتر ناظر به همین بُعد از ویژگی هاله ست.
خداوند بعنوان مبدا افرینش و نور با همه در ارتباط هست و هیچ وقت این ارتباط قطع نمیشه اما انسانها با ارتکاب ناهنجاریها باعث تیره و کم شدن درک این نور میشن.لذا افرادی که در زندگی توامان با یاد خداوند زندگی میکنند به همون اندازه که تقرب دارند نورانیت بالایی هم دارند و هاله شون قدرت بیشتری داره.
نزدیک شدن به خداوند از طرف انسان مورد بحثه یعنی انسان بتونه به خداوند بیشتر انس پیدا کنه.رنگو بوی زندگیش خدایی باشه.و خلاصه هر قدر خداوند در زندگی و شخصیت هر فرد بیشتر نمود داشته باشه اون فرد حال و هوای معنویش تغییر میکنه.و تمام حرف ما خلاصه میشه به همین حال و هوای دل.و ارزشمندترین حال برای عاقلترین هاست.چون حال معنوی ممکنه برای هر کسی که کار خوبی انجام بده ایجاد بشه اما اونی ارزشمندتره که عاقلتر باشه و با درک بالاتری به این حال و نورانیت رسیده باشه.
اگه بخواییم برای نزدیک شدن به خدا چند حالت رو تصور بکنیم که با اون روشها میشه به خدا نزدیک شد میتونیم از جهتی پنج حالت رو فرض بگیریم
- اول تلاشمون برای ساخت باورهای خداشناسی
- دوم معرفتی که بدست میاریم
- سوم میزان پایبندی مون به هنجارهای اون باور
- چهارم رنگ الهی دادن به زندگی روز مره
- پنجم انجام کارهای خاص و اختیاری برای تقرب
که در این پست صحبت در مورد چهارم هستش.یعنی رنگو بوی خدایی دادن به زندگی روزمره
صحبت در مورد تقویت هاله ی انسانه و ما فعلا بنا نداریم وارد مباحث معرفتی بشیم فقط همینقدر اشاره کردیم که منظورمون از نزدیک شدن به خداوند چیه.گاهی وقتها بخاطر تبلیغات نادرست مردم کلا دچار اشتباه میشن و متاسفانه این اشتباهات هم بین مردم رواج پیدا میکنه جوری که کسی هم جرات نمیکنه حرفی بزنه چون ظاهر حرف خیلی خوب و عامه پسند هم هست صحبت کردن بر خلاف اون مشکل ساز میشه.مثلا گفته میشه دل مردم رو شاد کردن عبادته یا خدمت بخلق بزرگترین عبادته .این حرف کاملا حرف درستیه و اتفاقا دین هم همین رو گفته عرفا هم همین رو گفتن و هیچ اشکالی نداره .اما مطلب ناقصه و نیاز به قید داره .قید هم اینه که خدمت به خلق اگه با نیت الهی نباشه ارزشش کامل نمیشه .درسته که بدون نیت هم عبادته و اثر وضعی کاری که کرده رو درک خواهد کرد.اما چون نیت الهی نبوده نمیتونه برای اون فرد پاداش اخروی بیاره.یعنی چیزی که ما در این بحث دنبالش هستیم نورانیتیه که اصالت داشته باشه و مورد حمایت خداوند باشه مدرسه سازی خیلی عالیه و حتما هم اثار وضعی اون کار براش خواهد اومد حتی اگه نیتش برای خدا هم نباشه .چون فعل خیر محسوب میشه اثر وضعی اون خیر پاداش کارش خواهد بود اما دیگه در اخرت سود چندانی براش نداره. اثر وضعی عمل هم .که حالا در همین دنیا یا بعد از مرگ به فرد میرسه.اما نورانیت هاله وقتی کامل و قدرتمنده که همراه با نیت خوب همراه باشه.
لازمه تفاوت بین اثر وضعی اعمال و پاداش اخروی بیان بشه
هر عملی در دنیا یک عکس العملی داره.یا به عبارت دقیقتر هر عملی یک واکنش و اثری داره که هر کس با هر نیتی انجام بده اون رو دریافت میکنه.مثلا وارد شدن به انبار ذغال و کار کردن در اون فضا سیاه شدن لباس و دستها رو بدنبال داره.یا وارد استخر پر از اب شدن خیس شدن رو بدنبال داره این سیاه شدن و خیس شدن اثر وضعی عمل کار در انبار ذغال یا پریدن داخل استخر هستند.اثر وضعی ارتباطی به دین و نیت و عقیده نداره.اگه شرایط لازم فراهم باشه تاثیر خودش رو میذاره.
در معنویات هم اگه مثال بزنیم میشه اکرام به والدین که در هر دینو باوری که باشیم اکرام به والدین اثر وضعیش عاقبت بخیریه.و عاق والدین شدن هم شقاوت بدنبال داره حالا چه اون فرد اعتقادی به این حرفها داشته باشه چه نداشته باشه.خوردن نجاسات باعث قصاوت قلب میشه.در هر دینی هم که باشه همینه .حتی اگه در دین اونها اصلا به نجس بودن چیزی اشاره نکرده باشن.اگرچه اگه دین الهی باشه حتما بهش اشاره شده ولی ادیان فعلی چون تحریف شدن ممکنه در ظاهر دین مسیحیت نجس بودن مشروبات ااکلی رو بیان نکرده باشه.فرقی نمیکنه، این اثر در خود اون خوراکی هست و هر کس استفاده بکنه اثرش رو میذاره.مثل اثر مادی اون که مستی هستش اثر معنویش هم قصاوت قلبه که روی همه خواهد بود.
مثال مثبت و منفیش رو زدیم که در همه ی اعمال خودمون هم ممکنه بتونیم متوجه بشیم اون عمل چه اثری داره اما خیلی وقتها ما نمیتونیم متوجه اثر وضعیش بشیم که دین در قالب هنجار برای ما راه رو مشخص کرده که بدونیم چه کاری درسته و چه کاری نادرست.
در هر صورت اثر وضعی اثریه که خود اون عمل در انسان یا بطور مطلق در هستی ایجاد میشه و صاحب اون عمل هم تاثیر کاری که کرده رو خواهد دید.و ارتباطی هم به دین نداره.
اما پاداش و عقاب اخروی با توجه به نیت فرد ثبت میشه.یعنی ممکنه کسی ناخواسته کار بدی بکنه اگرچه اثر وضعی اون رو دریافت خواهد کرد اما مستحق عقاب اخروی نخواهد بود چون نمیخواسته انجام بده و نیت انجام اون کار رو نداشته اما اتفاق افتاده.مثلا ممکنه در تصادف انسان باعث کشته شدن دیگران بشه فردای قیامت اونو بخاطر تصادفش مجازات نمیکنند.مگر اینکه مقصر بوده باشه و یا بعمد اون کارو کرده.یا خیلی وقتها انسان ناخواسته ممکنه چشمش به نامحرم بیافته یا حتی کار خوب و بدون نیت انجام بده.مثلا کسانی که برای شهرت یا پول اختراعات مهمی داشتن.که خدمت بزرگی به بشریت کردن اما هدف خدمت به خلق بخاطر خدا نبوده.لذا در همه ی موارد بالا اثر کاری که کردند رو میگیرند ولی دیگه گرفتار عقاب نمیشن یا پاداشی بخاطر کارشون دریافت نمیکنند.
برگردیم سر بحث هاله.در مورد هاله در هر صورت اثر وضعی کاری که انجام میدیم روی هاله ایجاد میشه .هر جا کار خیری بکنیم یا کار شری بکنیم یه اثری روی هاله بجا میذاره و وقتی همراه با نیت الهی باشه اثرش چند برابر میشه .مثلا خوشحال کردن دوستان مستحبه .خوبه که ادم باعث شادی دوستانش بشه.اگه کسی با توجه به اینکه اینکار مستحبه بخاطر رضای خدا جمعی رو خوشحال کنه علاوه بر اثر وضعی اون حرکت که نوعی محبوبیت یا تقویت اعتماد بنفس یا اثار مشابهی میتونه باشه که همشون باعث تقویت هاله ی فرد میشن رو دریافت خواهد کرد ،اثر دیگه ای هم بخاطر اینکه قصدش هم الهی بوده روی هاله ی شخص ایجاد میشه که قدرت این نیت الهی خیلی بیشتر از قدرت خود عمله.
اگه مخترعانی که خدمات قابل توجهی به بشریت کردن بجای اینکه دنبال شهرت و پول باشن نیت الهی میکردن قطعا کارشون ارزشمندی مضاعفی براشون داشت ..
هر جا نیت الهی وارد میدان بشه و کارها با نیت الهی رنگ و لعابی بخودش بگیره تاثیر اون خیلی بیشتر میشه.و این هم کاملا شدنی و اتفاقا کار راحتی هم هست.انسان میتونه در همه ی کارهاش نیت الهی بکنه.حتی برای خوردن و خوابیدن .که بودند و هستند کسانی که همیجور زندکی میکنند.که مصداق اون شعر بابا طاهر میشن ..خوشا انان که دائم در نمازند اشاره به همین حال داره .بزرگان وقتی چیزی میخواستن بخورن بطور ضمنی نیتشون رو به این میذاشتن که غذا میخورم که این بدن که امانت الهیه سالم باشه تا بتونم به مردم خدمت کنم یا روزی خانواده رو بیارم یا عبادت کنم .همینطور برای خواب و کارهای دیگه.
همه ی خانمها اشپزی میکنند.خود این کار بظاهر ساده کلی انرژی مثبت و نورانیت برای هاله ی اون خانم داره چون داره با آشپزی کردن در واقع همسر داری یا مادری میکنه که کار مثبت و عمل هنجاری محسوب میشه اما اگه یمقدار زرنگ باشه برای اون کارش هم نیت میکنه یعنی میگه چون خدا گفته مادری کردن پاداش داره یا همسر داری کردن مثل جهاده برای رضای خدا میرم که اشپزیم رو بکنم..همین نیت ساده میتونه اثر کارش رو چند برابر بکنه و بعد از مدتی خودش متوجه نوراتیتی که کسب کرده میشه.همینکارو اقایون میتونن موقع سرکار رفتن بکنن ..
با تغییر تفکر میتونیم از زندگی روزمره هم برای تقویت هاله استفاده کنیم
وقتی صحبت از تقویت هاله میشه شاید فکرمون بره سمت کارهای خاص مثل تمرینات یوگا یا مدیتیشن یا حداقل نماز شب خوندن و ....صد البته اینها هم اثار خوبی دارند اما با کمی تغییر دادن نیتهامون یا مختصر جابجایی در تنضیمات فرکانسی که ارسال میکنیم میتونیم در همین زندگی روزانه مون هم هاله مون رو تقویت کنیم تمام زندگی رو میشه به همین شکل رنگ الهی داد.در زندگی دینی انسان همیشه کارهاش به همین شکل خواهد بود.نه تنها در رفتار عملی که در تفکر و ارزو کردن هم همینطور نورانیت رو وارد زندگی میکنند.تفکر خودش به تنهایی میتونه نقش زیادی در قدرت دادن به هاله داشته باشه فکر خوب انقدر مهمه که خداوند براش پاداش میده.که در این مورد پست مستقلی خواهم نوشت ان شاالله.اعمال خوب و انسان دوستانه هر چی باشه هاله رو تقویت میکنه .خیر خواه دیگران بودن و به درد گرفتاران رسیدگی کردن اثرات خوبی روی هاله میذارن.همه ی اینها از حیث خود عمل هم نورانیت دارند اما وقتی با نیت الهی باشن فوق العاده عجیب عمل میکنن.بحث عبادات و اعمال خاصی که در ادیان برای عبادت انجام میشه که جای خود دارن و راجع اون هم پست جدایی خواهیم داشت ان شا الله.جهت دادن به نیت اثار فراوان دیگه ای هم داره اما در موضوع فعلی.کاریه که میتونه نقش زیادی در تقویت هاله و حفظ سلامت انسان در برابر نیروهای متافیزیکی و نهایتا سلامت انسان داشته باشه ضمن اینکه در ساخت اخرتی بهتر کمکمون کنه.
در واقع صحبت در مورد هر عمل عادی و مباح در زندگی هستش که با خدایی کردن نیت اون عمل نورانیت و انرژی لازم ایجاد میشه.
اما توجه به این نکته هم لازمه که اگر چه نیت الهی کردن کار سختی نیست اما نیاز به پشتوانه ی اعتقادی داره و عملا هر کسی به سادگی نمیتونه اینکارو بکنه.لازمه امادگی روحی برای این کار داشته باشیم.ائمه ی معصوم ما یکی از نقاط خاصی که در زندگی داشتن همین بود که همه ی لحظات زندگیشون عبادت بود.هر کاری که انجام میدادن رنگ خدایی داشت حتی استراحتشون هم الهی بود.و علت اینکه میتونستن همچین زندگی ای رو داشته باشن هم داشتن معرفت بالا بود.هر قدر انسان بیشتر معرفت نسبت به جهان اطرافش داشته باشه بهتر میتونه در الهی کردن نیتهاش حرکت کنه.
غذا خوردن که یحرکت عادی و روزمره هستش یکی از جاهایی بود که تبدیل به عبادت میشد.همه ی امامان ما و یا خود پیامبر اکرم وق
